Francois Mauriac
De winnaar van de Nobelprijs 1952 (‘voor het grote inzicht en de
artistieke intensiteit waarmee hij in zijn romans het drama van het
menselijk leven heeft geanalyseerd’) is in de Lage Landen in
vergetelheid geraakt. Slechts twee van de tientallen romans van François
Charles Mauriac worden nog gelezen: Thérèse Desqueyroux (1927), over de gewetensnood van een vrouw uit Les Landes die haar brute man vergiftigt, en Le noeud de vipères
(1932), de biecht van een stervende man die uit verbittering over de
ontrouw van zijn vrouw ook zijn kinderen wil onterven. Mauriacs korte en
poëtisch geschreven (familie)romans, die zich afspelen te midden van de
rijke grootgrondbezitters in zijn geboortestreek, verraden de invloed
van zijn streng katholieke opvoeding en de religieus-filosofische Pensées
van Blaise Pascal. Ze gaan bijna allemaal over schuld en boete, zonder
dat ze prekerig worden. Als psychologische studies van de menselijke
moraal zijn ze dan ook niet gedateerd; zowel in Le baiser au Lépreux (1922), over een rijke lelijkerd die te gronde gaat aan zijn huwelijk met een mooi plattelandsmeisje, als op Le désert de l’amour (1925), met in de hoofdrol een frigide veuve fatale, raak je niet gauw uitgelezen.
https://www.nrc.nl/nieuws/2015/09/01/dvdw-45-jaar-geleden-stierf-de-8ste-nobelprijswinnaar-voor-literatuur-a1466611
